 |
| Γιάννης Πανούσης* |
Τραβάτε, τραβάτε κουπί
κουρασμένοι σύντροφοι
να φέρουμε τούτο το παλιό σκαρί
πιο κοντά στην ακτή
που τόσο καιρό παλεύει να φτάσει
Αντώνης Μακρυδημήτρης, «Μώλυ»
Αναρωτιέμαι τι χρειάζεται ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος έχει έτσι κι αλλιώς αυτονομηθεί από τα κομματικά του όργανα, αυτόν τον εσμό των διαταραγμένων προσωπικοτήτων οι οποίοι το μόνο που (του) παρέχουν είναι διατεταγμένες [από ποιον;] υπηρεσίες κακής (δημοκρατικής) ποιότητας.
Γιατί ο Πρωθυπουργός πιστεύει πως οι από τη φύση τους αναξιοπρεπείς θα σηκώσουν κάποια στιγμή ηθικό ανάστημα, οι από την κούνια τους εχθροπαθιασμένοι θα ξεκολλήσουν από τον ιδεασμό της εκδίκησης [sic], οι παρ-άφρονες σκουλαρικάτοι αριστεριστές [;] θα πάψουν να ψάχνουν [εν είδει ΣΤΑΖΙ;] ποιος σκότωσε ποιον και γιατί πριν από 70 χρόνια;
Η Αριστερά ήρθε για να οριστικοποιήσει το κλείσιμο των πληγών [και όχι βέβαια το τέλος της Ιστορίας], αποφεύγοντας τη νεκρανάσταση της εθνικής μας διχόνοιας. Ο ρόλος του Πρωθυπουργού στο θέμα αυτό καθίσταται εξίσου καθοριστικός με αυτόν του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος αναγνωρίζοντας την Εθνική Αντίσταση έβαλε τα θεμέλια της συμφιλίωσης.
Ο,τι κι αν βίωσε ο καθένας στα πέτρινα χρόνια, ό,τι κι αν πιστεύει, ό,τι κι αν έγραψε ή κι αν εξακολουθεί να γράφει η Ιστορία, ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να δηλώσει από το βήμα της Βουλής ότι όλοι συγχωρούν όλους και ότι προχωράμε μαζί [κουβαλώντας βεβαίως έκαστος τις απόψεις του αλλά όχι το αίμα των προγόνων του].
Η ΝΔ από τη μεριά της πρέπει να βγάλει από το κεφάλαιό της [κι από το μυαλό των φανατικών] την επικράτηση των (τότε) εθνικών δυνάμεων στον Εμφύλιο, αφενός γιατί σήμερα ο λαός θέλει όλα τα κόμματα να είναι και εθνικά και δημοκρατικά, και αφετέρου διότι η πολιτική ηγεμονία δεν κρίνεται πλέον από τον αχό των τυφεκίων αλλά από τη δύναμη των ιδεών.
Οσον αφορά το ΠΑΣΟΚ [καθώς μέχρι νεοτέρας η ΔΗΣΥ είναι απλώς "ένα παραμύθι χωρίς όνομα"] καλό θα ήταν να διεκδικούσε πιο δυναμικά την πατρότητα και τη συμμετοχή τής τότε κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου στην επούλωση των πληγών.
Πολιτικο-ηθικό συμπέρασμα: με την Ιστορία δεν ωφελεί να παίζεις «κουτσό» και με τη Δημοκρατία να παίζεις «κυνηγητό». Αυτά τα παιχνίδια τέλειωσαν μαζί με την παιδική μας αθωότητα, γι' αυτό όταν τα παίζουν ενήλικοι [εντός/εκτός αιθουσών] καθίστανται ιδιαιτέρως επικίνδυνα.
ΥΓ. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι κυρίως τα κόμματα ξεπλένανε το σκοτεινό παρελθόν των στελεχών τους. Σήμερα μαθαίνουμε ότι και η Ακαδημία Αθηνών πράττει ομοίως τιμώντας επιστήμονες, καθηγητές, πρώην πρυτάνεις οι οποίοι έχουν διαπρέψει στις παρ-ανομίες. Το 'χω ξαναγράψει. Το βασικό πρόβλημα στη χώρα δεν είναι ότι υπάρχουν διεφθαρμένοι, αλλά ότι αυτοί τυγχάνουν και τιμημένοι.
ΥΓ2. Τον φίλο μου στέλνω στη μάχη
μαζί με πλήθος άλλων συντρόφων
[...]
Αλλ' όταν παρέλθει ο μέγιστος κίνδυνος
βοήθα να επιστρέψει σώος και αβλαβής
[Αντώνης Μακρυδημήτρης, «De via activa»]
κουρασμένοι σύντροφοι
να φέρουμε τούτο το παλιό σκαρί
πιο κοντά στην ακτή
που τόσο καιρό παλεύει να φτάσει
Αντώνης Μακρυδημήτρης, «Μώλυ»
Αναρωτιέμαι τι χρειάζεται ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος έχει έτσι κι αλλιώς αυτονομηθεί από τα κομματικά του όργανα, αυτόν τον εσμό των διαταραγμένων προσωπικοτήτων οι οποίοι το μόνο που (του) παρέχουν είναι διατεταγμένες [από ποιον;] υπηρεσίες κακής (δημοκρατικής) ποιότητας.
Γιατί ο Πρωθυπουργός πιστεύει πως οι από τη φύση τους αναξιοπρεπείς θα σηκώσουν κάποια στιγμή ηθικό ανάστημα, οι από την κούνια τους εχθροπαθιασμένοι θα ξεκολλήσουν από τον ιδεασμό της εκδίκησης [sic], οι παρ-άφρονες σκουλαρικάτοι αριστεριστές [;] θα πάψουν να ψάχνουν [εν είδει ΣΤΑΖΙ;] ποιος σκότωσε ποιον και γιατί πριν από 70 χρόνια;
Η Αριστερά ήρθε για να οριστικοποιήσει το κλείσιμο των πληγών [και όχι βέβαια το τέλος της Ιστορίας], αποφεύγοντας τη νεκρανάσταση της εθνικής μας διχόνοιας. Ο ρόλος του Πρωθυπουργού στο θέμα αυτό καθίσταται εξίσου καθοριστικός με αυτόν του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος αναγνωρίζοντας την Εθνική Αντίσταση έβαλε τα θεμέλια της συμφιλίωσης.
Ο,τι κι αν βίωσε ο καθένας στα πέτρινα χρόνια, ό,τι κι αν πιστεύει, ό,τι κι αν έγραψε ή κι αν εξακολουθεί να γράφει η Ιστορία, ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να δηλώσει από το βήμα της Βουλής ότι όλοι συγχωρούν όλους και ότι προχωράμε μαζί [κουβαλώντας βεβαίως έκαστος τις απόψεις του αλλά όχι το αίμα των προγόνων του].
Η ΝΔ από τη μεριά της πρέπει να βγάλει από το κεφάλαιό της [κι από το μυαλό των φανατικών] την επικράτηση των (τότε) εθνικών δυνάμεων στον Εμφύλιο, αφενός γιατί σήμερα ο λαός θέλει όλα τα κόμματα να είναι και εθνικά και δημοκρατικά, και αφετέρου διότι η πολιτική ηγεμονία δεν κρίνεται πλέον από τον αχό των τυφεκίων αλλά από τη δύναμη των ιδεών.
Οσον αφορά το ΠΑΣΟΚ [καθώς μέχρι νεοτέρας η ΔΗΣΥ είναι απλώς "ένα παραμύθι χωρίς όνομα"] καλό θα ήταν να διεκδικούσε πιο δυναμικά την πατρότητα και τη συμμετοχή τής τότε κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου στην επούλωση των πληγών.
Πολιτικο-ηθικό συμπέρασμα: με την Ιστορία δεν ωφελεί να παίζεις «κουτσό» και με τη Δημοκρατία να παίζεις «κυνηγητό». Αυτά τα παιχνίδια τέλειωσαν μαζί με την παιδική μας αθωότητα, γι' αυτό όταν τα παίζουν ενήλικοι [εντός/εκτός αιθουσών] καθίστανται ιδιαιτέρως επικίνδυνα.
ΥΓ. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι κυρίως τα κόμματα ξεπλένανε το σκοτεινό παρελθόν των στελεχών τους. Σήμερα μαθαίνουμε ότι και η Ακαδημία Αθηνών πράττει ομοίως τιμώντας επιστήμονες, καθηγητές, πρώην πρυτάνεις οι οποίοι έχουν διαπρέψει στις παρ-ανομίες. Το 'χω ξαναγράψει. Το βασικό πρόβλημα στη χώρα δεν είναι ότι υπάρχουν διεφθαρμένοι, αλλά ότι αυτοί τυγχάνουν και τιμημένοι.
ΥΓ2. Τον φίλο μου στέλνω στη μάχη
μαζί με πλήθος άλλων συντρόφων
[...]
Αλλ' όταν παρέλθει ο μέγιστος κίνδυνος
βοήθα να επιστρέψει σώος και αβλαβής
[Αντώνης Μακρυδημήτρης, «De via activa»]
*Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.