Σήμερα θα πω μια ιστορία ξεκινώντας από το τέλος της. Γιατί όλοι θυμούνται την αρχή και σπανίως μακαρίζουν το φινάλε.
Όμως, το τέλος είναι σημαντικό γιατί είναι αυτό που κάνει αποτίμηση των στιγμών του έρωτα και τον αναδεικνύει νικητή ή ηττημένο.
Το παρόν γίνεται παρελθόν και οι στιγμές που μέθυσαν κάθε θύμηση με έκσταση αναμετρώνται μ’ εκείνες που σβήστηκαν απ’ την προσωρινή μνήμη πριν αποθηκευτούν στον σκληρό δίσκο του υποσυνείδητου.
Σ’ αυτή την ιστορία το τέλος γράφτηκε με χρώματα ψυχρά και αχνά. Με μνήμες θολές και συγκεχυμένες. Με αλήθειες που μπερδεύτηκαν με ψέματα και ψέματα που θεωρήθηκαν αλήθειες.
Πόνταρε ο έρωτας στις λέξεις και χάθηκε στη μετάφραση. Ο ένας προσπαθούσε να τον περιγράψει και ο άλλος να τον κρύψει πίσω από αποσιωπητικά...
Αφέθηκε το συναίσθημα να παλεύει μόνο του, να κρέμεται από μια κλωστή, μια υποψία αισθήσεων που κάποτε κύλησε στις φλέβες.
Ύστερα τίποτα. Έμεινε η διψά για άγγιγμα, η πεινά για ένταση, η ανάγκη για βίωμα.
Όμως, εκείνοι πουθενά. Άφησαν τον έρωτα να αιμορραγεί αναπάντητα γιατί.
Το κόκκινο του πάθους ξέβαψε κι έγινε ροζ, ο πόθος μετατράπηκε σε αναλγησία και η επιθυμία για επαφή έμεινε ακίνητη και μουδιασμένη.
Κάποιος δείλιασε, κάποιος φέρθηκε εγωιστικά, κάποιος αδιαφόρησε, κάποιος δεν αναγνώρισε το πηγαίο του συναισθήματος, κάποιος δεν ρίσκαρε… πάντα, κάποιος, κάπου, κινεί τα γρανάζια του τέλους.
Γιατί πόσο μπορεί να ζήσει ένας έρωτας που δεν ξεγυμνώνεται μπροστά στην αδυναμία του; Όταν δεν δείχνει τις πληγές του; Όταν δεν ζητά από τον άλλο να τις γνωρίσει, να τις περιποιηθεί, να τις αγαπήσει;
Πόσο μπορεί να κρατήσει ένας έρωτας που φροντίζει μονίμως το περιτύλιγμα του και καθόλου την ουσία του; Που η αλήθεια του αρχίζει και τελειώνει στο παιχνίδι του εντυπωσιασμού;
Πόσο μπορεί να ζήσει ένας έρωτας που πνίγεται στον χρόνο και δεν αφιερώνει χρόνο;
Έρωτες της ανάγκης ή ανάγκη που βαφτίστηκε έρωτας. Ανάγκη να ικανοποιηθεί το εγώ και όχι το εμείς. Να χορτάσει το μόνος, όχι το μαζί. Να ανυψωθεί το άτομο, όχι η σχέση.
Έρωτες ατομικοί, έρωτες της μονάδας, έρωτες μη-έρωτες.
Έρωτες που διαρκούν όσο ένας από τους δυο ή και οι δυο εραστές θέλουν να κρατηθούν από κάπου. Να έχουν κάποιον να μιλήσουν τα δύσκολα βράδια. Κάποιον να τους ανεβάσει τις δύσκολες μέρες. Κάποιον να ιντριγκάρει τις αισθήσεις τους τις δύσκολες εποχές.
Αυτή η ιστορία είναι για εκείνους που ποντάρουν στην αρχή χωρίς να ονειρεύονται το τέλος.
Για εκείνους που πιστεύουν στο άφθαρτο, αξεπέραστο, ακέραιο Εγώ τους.
Για εκείνους που αγνοούν τη μαγεία του μετά και μένουν κολλημένοι στο πριν.
Για εκείνους που φοβούνται το τέλος του δυνατού έρωτα γιατί δεν γνωρίζουν πως οδηγεί σε μια μεγάλη αγάπη. Αγάπη άφθαρτη, ακέραιη, αξεπέραστη και πάνω απ’ όλα διμερής.
Όλοι οι έρωτες κάποτε τελειώσουν. Αν θα μείνουν ανεξίτηλοι θα το δείξει το φινάλε.
Γιατί μπορεί όλοι να θέλουν να είναι έρωτες που θα γραφτούν στην ιστορία αλλά οι περισσότεροι καταλήγουν να είναι απλές ιστορίες του έρωτα.
Κείμενο: Ιωάννα Γκανέτσα
Πηγή: http://www.thessalonikiartsandculture.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.